Anne Olunca Anladım

Kesintisiz 2 saatlik uykunun kıymetini anne olunca anladım…

Bazen tuvalete gitmenin bile lüks olduğunu da…

Arkadaşlarla geçirilen dolu dolu zamanların kıymetini,

artık planlara dahil edilen miniğin her türlü düzeni için strese girmenin iş stresinden daha yoğun olduğunu, iş ilişkilerinde yaşadığım saçma gerilimlerin gereksizliğini, aşırı hırslanıp da yapmak için gecemi gündüzüme kattığım işlerin önemsizliğini de…Akşam oldu mu saat 10’da odama çekilip kitap okuyup uykuya dalmanın ne büyük lüks olduğunu da… Şimdilerde “Allahım benim uykularımı al, kuzuma ver” duasının gereksiz değil ne güzel bir dua olduğunu da… Geceleri deliksiz uykunun “u” sunun dahi yanıma uğramadığı şu zamanlarımın beni nasıl da değiştirdiğini anladım… Uykusuzluktan ölürüm herhalde diye düşündüğüm “az uykulu gecelerimin” aslında hiç önemli olmadığını, sabah 5 buçukta uyanıp onu emzirip kokusunu içime çekip işe gitmenin ne demek olduğunu da… Bu zamana kadar gözü kapalı güvendiğim anneme dahi “ya bakamazsa” diye kaygılanmamın utancı içersindeyim, bizim için kaygılanan annemin ne hisettiğini çok çok iyi anladım… Şu günlerde Anne olunca anlarsın’ı dolu dolu deneyimliyorum.

Gözlerinin içi güldüğünde içimde açan çiçeklerin hergün onun gülüşüyle ve yeni yeni keşifleriyle beslendiğini anladım… Hangi besinin onun için daha faydalı olacağı, beslenme ve uyku düzeni, oyun ihtiyaçları vs gibi onunla ilgili her hususta yaptığım araştırmaları üniversite zamanlarımda yapmış olsaydım, doktordum şuan…

Hafif ateşi çıktığında sanki o ateş hiç inmeyecekmiş gibi, kakasını yapamadığında sanki hiç yapamayacakmış gibi… Aşı olduğu zamanlarda duyduğu acının yansıması o ağlama sanki hiç dinmeyecekmiş gibi…

Öğrendim… Ona değişik çorbalar hazırlamasını, evde yogurt yapmasını, hangi meyvede hangi vitaminlerin olduğunu, peynir yapmasını, hangi ayda hangi gelişimleri göstermesi gerektiğini, emanet etmenin ağır yükünü, “ayakları geri geri gitmek”, “burnunun direği sızlamak”, “eli ayağına dolaşmak”, “etekleri zil çalmak” deyimlerinin duygulara nasıl tercüman olduğunu da… Annemin gözlerimizin içinden, oturup kalkmamızdan neyimizin olduğunu anlaması gibi, onun ağlama tonlarından neyi olduğunu anlamayı  da öğrendim. Annemin biz yemek yemediğimiz zamanlarda hasta mı, canı birşeye mi sıkkın, ne oldu, nesi var acabalarını şu an onun yemek yemeyi reddettiği zamanlarda ben yaşıyorum. 

Merak etmeyi dolu dolu yaşıyorum, ne yedi, ne içti, kakasını yaptı mı, uykusunu aldı mı?  Benim için hayat İpekten Öncesi ve İpekten Sonrasıymış, benim için hayat onun karnının doyduğunu bilmekmiş, benim için hayat fedakarlık yapmakmış, benim için hayat onun bir gülümsemesine şahit olmakmış, babasıyla onu tek karede eğlenirken görmekmiş, benim için hayat  koşulsuz karşılıksız sevmekmiş.

Yaz yaz bitirememekmiş… Düşün düşün yazamamakmış…Allah herkese “Anne Olunca Anladım” demeyi nasip etsin…

Sevgiyle kalın…